Ni siquiera me he quitado los tacones cuando entra la llamada de mamá. ¿Y si no contesto? Acabo de llegar; Gary todavía me está dando el estado general: falta leche en el refrigerador, las manzanas van a echarse a perder, una ventana se quedó abierta en modo manual y se apagó la calefacción. Quiero bañarme, meterme a la cama, olvidar todos los problemas de abrir un nuevo invernadero en la ciudad. Me apoyo contra la pared, dejo salir el aire mientras la alarma parpadea en la esquina superior de mi campo de visión. Podría ignorarla y pedirle a Gary que comience a calentar el agua para un baño. Debería contestar. Mamá ha llamado tres veces durante el día y no ha dejado ningún mensaje. Eso no es normal.

The girl’s name is Lina and she works in an ice cream parlour at an airport. One morning, seeing that they’ve almost run out of pistachio flavour, she decides to open a new container and in that container she finds a human limb sticking out of the synthetic tropical green slab.

I haven’t even taken off my heels when my mother’s call comes in. I wonder if I should answer. The door hasn’t closed yet, and Gary is still reporting the house conditions: no milk in the fridge, some apples about to rot, window set to manual, heat turned off. I just want to take a bath, get into bed, and forget how hard it is to open a new greenhouse in the city. I lean against the wall, which is cold against my back. I let out a breath while the notification blinks in the upper corner of my sitefield. I could ignore the call and ask Gary to heat the water. But I should really answer. Mom has called three times already, and she hasn’t left a single message. It isn’t like her.

He had commissioned one of those mansions that people have nowadays, furnished with marble and stone, that he had just moved into two weeks ago.

Olen saatellut lepoon vanhempani ja pikkuveljeni. Muistini ei ole enää entisensä.

I have outlived my parents and my little brother. My memory isn't what it used to be.

دا چې خداى ( ج) څنګه پرې دا هر څه لورولي وو ، دا اوږده کيسه ده ، خو صاحب چې اوس په کومو شنو او سروکې لوبېده ، هر سړى ورته ګوته په غاښ او هک پک حيران و . نه يې د پيسو شمېر کېده او نه هم د راز راز موټرو ، بنګلو او نورو حسابونو کتابونو ... داسې ماڼۍ چې نن سبا دى په کې دېره و او پوره دوه اونۍ د مخه يې نوې رانيولې وه ، کله په خوب کې هم نه وه ليدلې او نه خو هم له ده سره کله داسې تصور ملګرى شوى و چې په داسې او داسې نورو نعمتونو به يې هم يوه ورځ سر شي.…

Nur remembered a paragraph from one of Tirosh's poems, from the single book he published, two years before the twentieth century came to an end: "The morning rises: another train station…"

.This story was originally published on the Israeli SFF Society website נור נזכרה בבית אחד משיר של תירוש, מהספר היחיד שהוא פרסם, שנתיים לפני סוף המאה העשרים: "הבוקר עולה; עוד תחנת רכבת. השמיים בכחול כהה ופנסי הרחוב דולקים; אנשים, כמו תיבות טבועות של אוצרות עתיקים, יושבים במצולותיהם. מוקדם מדי להתחיל בפעולות חילוץ: לשעה קלה, לפני שהשמש תזרח, אנחנו לבד." היא לא אהבה את הדימוי, לא מצאה בו את המקוריות הדרושה כדי להפוך את השיר למשהו מעבר למשני, אבל עדיין... היא חשבה עליו עכשיו, מכיוון שבדרכו שלו, תירוש תפש, בשיר, מהות מסוימת של מסע. לתחנה היה שם רשמי בו לא נעשה שימוש; עבור תושבי העיר, לפחות, היה לה רק שם אחד, שילוב שגרם למעטים שהגנו על השפה בחירוף נפש להתמרמר בכל פעם מחדש: דמשק-סטנרל.…

Esta muchacha se llama Lina y trabaja en la heladería de un aeropuerto. Una mañana al notar que está agotándose el sabor pistacho, decide abrir una cubeta nueva y en la cubeta encuentra, en el sintético verde tropical, incrustada, una extremidad humana.