At the beginning of the film, we are presented with the face and head of a man crowned with synthetic-looking gray hair and a twitchy left eyebrow. His eyes are evocative, his mouth redolent with prosperity and even his jowls seem to shift between practical efficiency and a disposition for despair, a wealth of self-satisfaction tempered but not eclipsed by melancholy skepticism.

En el comienzo de este filme acaparan la atención la cara y la cabeza de un hombre, con una cúpula de canas que parecen de nailon y la ceja izquierda un poco tensa; en los ojos evocadores, la boca próspera y hasta en la papada hay una oscilación constitutiva entre eficiencia práctica y tendencia al lamento, un capital de satisfacciones que una tristeza escéptica merma, aunque no lo agota.

to name a child, you consider the ancestral–lineage

wọ́n ní ilé làá wò ká tóo s’ọmọ lórúkọ

In the summer of 1950, in a secret research laboratory in Los Alamos, New Mexico, at the table in the back of the canteen, a balding professor named Enrico Fermi throws his fork onto his tray and sighs, “Where are they then?”

In de zomer van negentienhonderd vijftig, in een geheim onderzoekslaboratorium in Los Alamos, New Mexico, aan het tafeltje achterin de kantine gooit een kalende professor, Enrico Fermi genaamd, zijn vork op het dienblad en verzucht: “Maar waar zijn ze dan toch?”